تحت درمان نام سریالیست که از سال 2008 از شبکه HBO شروع به پخش شد. اولین خصوصیت این سریال جسارت و دومی نو آوری آن است. قسمت اول این سریال در یک اتاق شروع می شود ،گابریل برن در نقش دکتر روان شناس روی صندلی راحتی نشسته و دختری با چشمان اشک بار جلوی آن . از همان ابتدا متوجه می شویم که این یک جلسه روان درمانیست ، که بیمار در آن صحبت می کند و دکتر به حرف هایش گوش می دهد. در این سریال هم همین اتفاق می افتد ، دختر پریشان احوال قصه زندگی خود را و تجربیات شب پیش را تعریف می کند و پاول(گابریل برن ) فقط گوش می دهد و گاهی جمله کوتاهی در تایید کلمات دختر می گوید. هر جلسه روان درمانی 30 دقیقه است ، بعد از سی دقیقه دیالوگ یا بهتر بگویم مونولوگ ، زمان جلسه تمام می شود ، دختر برمی خیزد و با مشایعت دکتر بیرون می رود و سریال تمام می شود. . .
نکته قابل توجه این است که در تمام مدت 30 دقیقه ، هیچ سکانسی عوض نمی شود ، دوربین معمولا به صورت ثابت چهره های بیمار و دکتر را نمایش می دهد و هیچ صحنه ای خارج از آن اتاق نمایش داده نمی شود . هیچ فلش بک با فلش فورواردی برای وقایع پیش آمده برای دختر وجود ندارد و تنها دیالوگ هاست که ما راهنمایی می کنند.
بازی گابریل برن واقعا فوق العاده است ، او نقش دکتری آرام که با مشکلات کاری خود دست به گریبان است را به خوبی بازی می کند. با این وجود که دیالوگ های زیادی ادا نمی کند ولی حالت صورت و حرکت چشمانش و دیالوگ های کوتاهش همگی به بهترین شکل ممکن ادا شده اند تا حدی که او را برنده گلدن گلاب هم کرده اند. شاید سریالی که به جلسات مداوم روان درمانی بپردازد ، آن هم بدون تنوع تصویری و فقط با توسل به کلمات ، بیننده را دچار خستگی و بی حوصلگی نماید ولی به شخصه این تجربه را داشتم که ابدا متوجه گذر 30 دقیقه زمان سریال به هنگام تماشای آن نشدم. شاید دلیل اول نوع دیالوگ های آن باشد که کاملا عادی و بر اساس رویداد های روزمره به تحریر در آمده اند ، دیالوگ ها شروع و پایانی ندارند ، و به صورت تصادفی هر لحظه به یک قسمت زندگی مراجعه کننده می پردازند و در آخر با پایان زمان 30 دقیقه تمام می شوند. شاید وقتی به سخنان مراجعه کننده گوش بدهید ابتدا بی تفاوت، در ادامه مجذوب و در انتها شگفت زده شوید ، البته این شگفت زده گی مربوط به کشف رخدار عجیبی در زندگی فرد نیست ، بلکه مربوط به زیبایی ساختار بیان تجربیات یک فرد است در 30 دقیقه...شاید انتظار ما این باشد در همان اولین جلسه روان درمانی ، دکتر با کلمه ای مشکلات روحی بیمار را رفع کند ، ولی این اتفاق هم نمی افتد.
دیالوگ ها چندان سخت نیستند ، ولی با توجه به نبود هیچ گونه راهنمایی بصری ، فقط باید به گوش خود اکتفا کنید که در طول مدت 30 دقیقه ، دنبال کردن زنجیره دیالوگ ها کمی سخت می نماید .ولی اگر مشکل زبان ندارید مشکل دوم را که خسته شدن از یک مکان و یک بازیگر ثابت است را نخواهید داشت. بازی ها و دیالوگ ها به قدری زیباست که شما را فریفته خود می کنند. شبکه HBO شبکه محبوب من است و بهترین سریال های عمرم را در این شبکه دیده ام ، در زمانی که بیشتر شبکه ها به تولید سریال هایی با تعلییق های متوالی رو آورده اند و داستان و دیالوگ را فدای جذب مخاطب می کنند این اقدام این شبکه در تولید چنین سریالی هایی جای قدر دانی دارد.
سختی دیالوگها: 3.5
مخاطب: خاص
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر